I heard a bird at noon,
Near a spring, chanting prettily,
On a tree
” Kafle pakho”.( a red ball fruit is ripen.)
The sun was sharp over the woods.
The song matched to the scene.
And the kafles swinging top,
On the tree top.
He didn’t see me,
I listened to him,
For I was tired and dim.
Hungry with watered mouth,
Looked up and up-
Hoped a deal kafles to drop.
Relaxed a lot,
Listening the song.
Thanked the nature,
She isn’t wrong.
Filled my hears with joy.
Salute the day,
That passed away.
( Composed on 18 April 2004 )
कोही भए ‘वीरगति’, विगुल बजाई सलाम ।
कोही भए ‘आफै शहिद’, ओढ़ाई झण्डा सलाम ।
खोई कसलाई के भन्ने ?, जसको छैन विराम ।
अब कहिले जानु पर्ने हो ?, आफू आफ्नै मलाम ।
छैन कुनै चोखा प्रकृतिका, झरना नदी नाला ।
तराई, पहाड, हिमाल बगे, रगतका खोला ।
‘ठूले’ पनि हार्दैन त्यसै, ‘कान्छो’ पनि जित्दैन ।
दिन दिनै देशै बरू हार्छ,कोही घिन मान्दैन ।
वन पाखा भन्ज्यांग कतै, नीरव शान्ति पाइन्न ।
टाउका बरु भेटिन्छन् नि, ढुंगा कतै पाइन्न ।
कहिले होला बग्ने मायाको, त्यो हावा सरसर ।
डर छैन केही मिल्छन् भाइ,अब जोशी सर ।
(रचना काल: २०६१/५/१ र २०६१/५/५/७को नेपाल समाचार पत्रको “सौग़ात”मा प्रकाशित ।)
पल्लो घरको झ्यालमा,
सधैं ऐना हेर्छिन्-
एक युवति ।
राम्रैछ लिपेको मुहार पनि,
मिलेकै छ (लाली) ओंठ पनि ।
पल्लो घरको………
एक दिन नजिकैको पार्कमा,
देखें निजलाई ऐना हेदै,
तील – चामले केशबिन्यासमा,
काइदाकै छ, छोपेको कालो पनि,
कोही भन्दा के कम? पहिरनमा पनि ।
बनौट पनि शिल्पी कै छ,
हेर्छे छाति घरि – घरि तैपनि ।
पल्लाे घरकाे……
अरुले हेरी दिनु छैन जोवन,
हेरी मक्खै पर्छे आफैँ छिन-छिन ।
खै कसलाई साँचेको त्यो जोवन ?
कोही टिप्दैन त्यो, फुलि सक्दा पनि ।
———-
