Short story

जेन्टुलमेन

जेन्टुलमेन

” किन कुरेर बसेको ? घर जाने हैन ? अब के बेच्न बाँकी छ ?”, नगर पालिकाको एक जना कर्मचारी अण्डा ब्यापारीसंग सोध्छन् ।
” जाने हो हजूर, एउटा मान्छेलाई पर्खिरहेको । उसले यी सामान छोडेर गएकाछन् । लिनै आउँदैन, क्या हजूर ।”

” काहेको अगोर रहल्बा, मर्दे ?, एकजना ऊसकै सजातीयले सोध्छन् ।

” एक जेन्टुलमेन आपन समान छोड गैलबा । वहीकै ईन्तजार बा ।”

दुईटा टन्न भकिएका प्लाष्टिक झोला छन् , तेस व्यापारीको अगाडी । एक-दुई जना गर्दै धेरै मानिस जम्मा हुंन थाले । सोधपूछ हुन थाल्यो ।
ऊ बोल्न थाल्छ –
” म कोटीहवामा बस्छु । हरेक बुधवार र शनिवार अण्डा बेच्न बुटवल आउँछु । गाउँको घर घरबाट कुखुरा र हाँसको अण्डा किनेर यहाँ हाटबजारमा बेच्न ल्याउँछु । एक जना जेन्टुलमेनले एक दर्जन अण्डा किन्यो । हजारको नोट दियो । मसंग छुट्टा थिएन । उनी नोट साटेर ल्याउँछु भनेर गएे । अण्डा लिएर गएे । यी दुई झोला तरकारी छोडेर गएे ।
अैलेसम्म लिन आउनु भएको छैन । मलाई अवेला भइसक्यो ।”

एक जना सज्जन अघि सरे । लौ त झोलाहरु खोलेर हे-यौं ।
उनी झोला खोल्न थाले । ” छि कस्तो गन्हाएको” भन्दै झोला खन्याउन लागे ।
कुहिएको बन्दाको पात, गलेको गोलभेडा, मुलाका पात, काउलीको पात मात्र देखियो ।
कुनैले भन्न थाले, ” लौ ठगेछ, विचरालाई ।”
एउटी महिला बोलिन्, ” भुसुक्कै पारेछ मोरोले । झुक्क्याउन झोलाहरु छाडेछन् । अण्डा र हजारको नोट दुबै लगेछन् । यो बुढो क्या पो सोझा रहेछन् ।”
” अण्डा आफैले राखी , नोट साटेर ले , भन्नु पर्दैन त ?”, प्रहरी बोल्छन् ।
” के गरौं त हजूर उनी जेन्टुलमेन थिए । पत्याऐं । भूल भयो । मेरो त केही गएन । उनलाई पनि पुग्दैन मलाई ठगेर । लौ म त घर जान्छु, अब ।”

ती पैंसठ्ठी सम्मका दाह्रीवाल मुस्लिम आफ्नो झोला र टोकरी कुम्ल्याउँदै आफ्नो वाटो लागे ।
निजमा लेसमात्र पनि पीर देखिएन । न कुनै आक्रोश  । मात्र आश्चर्य भाव झल्किन्थ्यो ।
जेन्टुलमेनको ठग्ने जेन्टलपनाले ।

———————

Blug

मेरो भाइटीका

मेरो भाइटीका

मेरो साख्खै दिदी / बहिनी कुनै छैन ।कर्मथलो बुटवलमा  वि.सं. २०२४ /२०२५ सालतिर मेरो हजुरआमाले एकजना धर्म बहिनीको हातबाट भाइटीका लाउने चाँजो पाँजो मिलाइ दिनु भयो ।गंगासंग  यो क्रम २०४९ सम्म निरन्तर चल्दै गयो । त्रि.वि.मा पि.एच. डी. अध्ययननिम्ति काठमाण्डौं जानु पर्यो । जीविकोपार्जनको साधन शिक्षण पेसा पनि उतै सारें । २२ वर्ष लामो वसाइ राजधानीमै रह्यो । जीवनको आरोहअवरोहसंग हातेमालो गरियो । त्यसबीच चाडपर्व मनाउन बुटवल फर्किन पाएन, भनौ अनुकुलता मिलेन । तेसबेलादेखि मेरो भाइटीका छुटेको छुट्यै रह्यो । कसैस्ग फेरि अर्को धर्म बहिनीको नाता गासिएन पनि ।सानीमाको छोरीहरु त थिए , काठमाण्डौंमा । नाताले बहिनी हुंन तिनीहरु । यदाकदा भेटघाट हुंदा हलो-हाइ त चल्थ्यो नै । तर भाइटीका मान्ने जमर्को या पहल मबाट भएन, ऊनीहरुबाट पनि भएन । यसमा अन्यथा मैले कहिल्यै पनि मानिन । कारण हो biological relationship । आफ्नै आमाको कोखबाट जन्मेका भाइ-बहिनी र नातोमा पर्ने भाइ-बहिनीको सम्बन्धमा स्वभावत: फरकपना आइहाल्छ । म उनीहरुकोमा धिम्किन जान नचाहने प्रकृतिको मनुवा । उनीहरुबाट कहिल्यै आमन्त्रण नहुंने । हुंन पनि आफ्नो प्राणीशाश्त्रीय सम्बन्धका दाजुभाइ छाडी मलाई सम्झनु पर्ने कुरै आउँदैन । यही नियम मेरी धर्म बहिनीमा पनि लागू हुन्छ । यो मानवीय स्वभाव अनि प्रकृति हो ।

आज २२ वर्षको अन्तरालमा म बुटवल आएकोछु । मेरो परिवार पनि संगै छिन् । तर मलाई थाहा छैन, मेरी धर्मबहिनी कहाँ छिन् । विगतका सम्झनाहरु एक -एक गरेर मष्तिष्कमा आाउँदैछन् । मानौ म त्यसै शीर्षको चलचित्र हेरिरहेकोछु । भाइटीका भ्याएपछि बहिनी र म बाहिर निस्कन्छौं । आगनमा ओखर फुटाल्न गंगा एउटा ढुंगा ल्याइदिन्छिन् । भन्छे- ” ओखर फुटालेर खानाले शत्रुले दुख दिन सक्दैन ।” प्वाक्क फुटाल्छु । बाँडेर खान्छौं । केही समय हामी घुम्छौं । तिनाव नदी किनार-किनार । खयरघारी तिर । फुलवारी उक्लन्छौं । बुटवल हाई स्कूल भएको डांडातिर घुम्छौं । रूख-रूखमाथि हेर्छौं । हाम्रा आँखाहरु नीलकण्ठ चरा नियाल्दै छन् । भाइटीकाको दिन नीलकण्ठ देखियो भने “शुभ”हुन्छ भन्ने जन मान्यता रहेकोछ । हामीले देख्छौं पनि । गंगाले नै पहिले देख्छिन् । हामी खुसी हुन्छौं । तबसम्म हल्का हल्का प्यास लाग्छ। ” बरफ, ठन्डा बरफ” भनेर बरफ बेच्ने आइपुग्छ । म इशारा गरेर बोलाउँछु । एकुन मोहरको खान्छौं । गंगालाई बरफ खुपै मन पर्छ । फेरि त्यतिकै थपेर खान्छौं । धेरी -धेरी बरफ खायो भने पानी प्यास लागी हाल्छ, उत्नीखेरै । अनि तिनाव खोला जान्छौं । कल-कल बगेको सफा पानी अन्जुली भरी-भरी खान्छौं । छ्वाप्प-छ्वाप्प मुखमा पानी छ्याप्छौं । एक-अर्का तर्फ छ्यापाछ्याप गर्दछौं । गंगा निथ्रुक्कै भिज्छे । त्यस्तै रूप मेरो पनि हुन्छ । तबसम्म ४ बज्छ । अब घर फर्कने वेला । हामी हात समाइ उफ्रंदै फिर्छौं । भोलि फेरि घुम्ने कार्यक्रमको स्वीकृति लिन्छौं ।

गंगालाई केही उपहार दिने मन छ ।  कहिले ऊस्लाई सुहाउने फ्रककोलागि चाइनीज़ कपडा । कहिले राम्रो कलम, ज्यामिती बक्स र नोटबुक । प्रायः पठनपाठनमा चाहिने सामग्री । कहिले गंगा मैले दिने उपहारबारे बुझ्दिन । म ऊस्लाई “लथौरी” भन्छु । यो “लथौरी” भनेको के नि ?, गंगा सोध्छिन् । म खितित्त हाँस्छु । यो वालापन अब कथा भएकोछ ।

बुटवल ठूलै सहर भैसकेको रहेछ । द्वन्दले विशाल बनाएको बुटवल ।म हराएकोछु, यहाँ ।
बहिनीको ठेगान खोज्ने कोसिश पनि गरिन मैले । मेरो टीका लगाउने रहर बहिनीको परिस्थितिले के भन्छ ? ऊनीलाई धर्म दाइ यहाँ आ’को सुइंको पनि त छैन होला । ऊनी आफ्नै दाइ-भाइकहाँ गईछन्  कि के थाहा ? मेरो आफ्नै व्यवस्था पनि मिलिसकेको छैन । अत: मैले निर्णय लिऐं – भाइटीका नगर्ने ।  गंगा बाहेक मेरो कुनै बहिनी छैन, यस लोकमा । न कसैलाई म धर्म बहिनी बनाउनेछु ।

यो मेरो धर्म बहिनी गंगा प्रतिको माया र सम्मानको प्रतीक हो ।

Poem

बन्दुक

बन्दुक

एकनाले, दुईनाले
पेष्टोल, रिवाल्वर,
राइफल, मेसिनगन, पेनगन
जे जे छन् , यसका जात
देख्दै डर लाग्छ ।

बन्दुकधारी-
सेना, प्रहरी,जमिन्दार
विर्तावाल, जिम्मुवाल,
मुखियाबा,डन
अण्डरवरल्ड
मत्ता हात्ती समान
कहीं कुनैबेला यो
निर्लज्ज पड्कन सक्छ ।
पेलिस्टाईन शिविरमाझैं
१६ सेप्टेम्बर १९८२ जन्माई
ईजराईली बन्दुकले
सर्बोत्कृष्ट मानवजातिको
क्रुर आमहत्या रचाउन सक्छ ।
बन्दुक-
यो मत्ता हात्तीझैं
वाल,वनिता,बृद्ध-बृद्धा कुल्चन सक्छ ।
शान्त र सुन्दर
गाउँ डाँका मार्न सक्छ ।
मािनसले मानिसको घृणास्पद
इतिहास निर्लज्ज लेख्न सक्छ ।
बन्दुक-
निर्बललाई बलवान बनाउँन सक्छ ।
शान्तलाई आकुल ब्याकुल बनाउँन सक्छ ।
संभ्रान्त दिग्भ्रमित हुंन सक्छ ।
त्यसैले डर लाग्छ ।
बन्दुक-
कहीं कतै पड्कन सक्छ ।
यस्कै आडमा
अपहरण हुंन सक्छ
अवलाहरूको दिउँसै ।
जहाजहरूको सरेआम ।
हत्या खुलेआम ।
डकैती निसंकोच ।
तस्करी दिन दहाडै ।
अत:
बन्दुक त्रास हो ।
संत्रास हो ।
डर लाग्छ-
हक़, सुविधा र अन्याय विरूद्धको
हड्ताल, जुलूस ,भाषण, सभाबीच,
बन्दुकधारीबाट
अनायासै
खिया लागेको गोली
खिया लागेकै
बन्दुकबाट पड्कन सक्छ ।
आत्मरक्षाको नाममा,
उत्ताउलो हुंदा
परहिंसा हुंन सक्छ ।
कर्तव्यच्यूत भई
विस्फोट हुंनसक्छ ।
विकल्परहित सत्ता पल्टिन सक्छ ।
यो शान्ति हैन
क्रान्तिको प्रतीक हो ।
बन्दुक-
मतमताउँदो छ
तैपनि
यो कायरको हतियार हो ।
यो आतंककारी वाहुबल हो ।
यो युद्धको विकुल हो ।
यो अशान्तिको
रक्तबीज हो ।
( रचना काल : २०३९/०७/१४ ,अपरान्ह १२ बजे )
Website : http://lovejoshi.com.np

Poem

The Greatest Right

The Greatest Right

Horror and terror,
Civilised world is feared,
Under sophisticated maturation.
Cry-
“Peace ! Peace !! peace!!!”,
The only destination.”
The world,
On its utmost violence,
Arrest the gods.
Humanity is imprisoned.
Alas!
It’s a day dreaming.
Let a next Buddha be born

????? ??? ( Poem Story ), Poem

तानसेन

कविता कथा
…………….

तानसेन

(१)
“तानसेन तेरो जन्मथलो”,
भन्थे बाजे-बजै ।
उहिले बसाइ सराइको
माचो थियो
मधेसमा
रूपन्देहीको नौकट्टीमा
राणा बडाहाकिमबाट
वक्सिस पाएछन्
तराईको खेत
तेसमा थप्न अझै-
जोती नसक्ने, नभ्याइने
वाक्लो वनै -वन भएको खेत ।
किने छन् , बिघाको बिघा
बाजेले खर्चेर मखनको
अनि बाले असन-बाँगेमुढाको कमाई ।
झरेछन् मलाई काखी च्याप्दै
बाजे-बजै, बा-आमा, मामा-सानीमा
शिखरका वासिन्दा परेछन्,
तराईको उखरमाउलो गर्मीमा
औलोको भूमरीमा ।
मेरो वालपनमा चेतना आउनु पहिल्यै
मेरा जन्मदाताहरू
र एक्लो भाइ
यस संसारबाट विदा
भई सकेका रहेछन् ।
बजै भन्ने गर्थी-
” आमाले भाइ लिएर गई,
तँलाई मलाई सुम्पेर गई ।”

दश-दश दिनको फरकमा
तीन सदस्यको विछोडको
घाउ पुरिन नपाउँदै
सँधियारहरूको घरमा
चोरी भयो ।
डांका लाग्यो ।
ज्यान मारेको
रगतको आहाल घर-घर देख्दा,
घटनाहरू सात-सात दिनमा
दोहोरिंदा
धेरैको घरवास उठ्यो
वस्ती वाक्लिएको ठाउँमा
हाम्रो पनि वसाइ सर्यो ।

(२)
औलो लागेछ मलाई पनि ।
पेट फुल्ने, ज्वरो आउने
हुंदा आठ वर्षको
“झण्डै खसेको”
भन्थी बजै ।
न मधेशको दबाईले
छोयो मलाई,
न झारफुकले छोयो मलाई,
न नौतनवाको दबाईले
गर्यौ निको मलाई ।
घर सल्लाहा मिल्यो,
लगे बाजेले
मिशन अस्पताल मलाई ।
कतै बोकिएर, कतै दौडदै
कतै कुद्दै पुगें म ।
मैले बल्ल थाहा पाऐं,
त्यो ठाउँ –
तानसेन रहेछ ।

(३)
मलाई असाध्यै,
निकै- निकै,
धेरी-धेरी,
मनैबाट
मुटुबाट
माया लाग्यो ।
जन्म थलो टेक्न पाएकोमा ।
हामी बसेको
नातेदारको
घरको छानामा चढ़ी
चारै तर्फ हेरें ।
तानसेन सबै
घुमुं-घुमुं , डुलुं-डुलुं
हेरूं-हेरूं
लाग्यो मलाई ।
तर,
म घरबाट अस्पताल,
फेरि घर पुग्थें ।
त्यत्तिकै रह्यो
मेरो धोको,
अधुरै रह्यो मेरो इच्छा
तानसेनलाई हेर्ने,
तानसेन घुम्ने
ऊस्लाई माया गर्ने,
ऊस्लाई अंगालोमा कस्ने ।
ऊस्लाई पढ्ने ।
अनि गहिरिएर बुझ्ने ।
मेरो वालपनको
चंचले मनको भावना ।
छोंटो थियो
साता दिनको
बसाइ सायद ।

(४)
झण्डै डेढ दशकको
अन्तराल पछि –
समय २०२८ साल
त्रि.वि.को आई.ए. को परीक्षा दिन ।
“डेरा बन्दोबस्त भयो
नारायण स्थानमा
आउनुस् ।”
पत्रकार साथी मेघराज शर्माको
पत्र आयो ।
पुगें तानसेन
मेरो जन्मभूमि ।
तर,
जोतिऐं मात्रै गए देखिन्
वर्षा मासको गोरूझैं,
परीक्षाको खेतमा ।
साँझ पख घुम्थें,
लहरे पीपल, बस स्टेशन ,
ठाडो गल्ली ,
भगवती मन्दिर वरिपरी
अनि,
शितलपाटी, बडीगानटोल-
जहाँ म जन्मेथें ।
रमाइलो लाग्यो,
स्वच्छ वातावरण ।
ढुंगा छापेका भीरालो सडकहरू,
मौलिकता र स्थानीय
स्रोतसाधन र सीप परिचालनको,
ब्याख्या गर्थे
ती सडकहरूले ।

(५)
सकियो परीक्षा ।
सकियो जागीरे छुट्टी पनि ।
अन्तिम दिन
मलाई फर्कनै थियो
श्रीनगरको आकर्षणले
मलाई तान्यो
बोलायो ।
मन लालायित भयो ।
मेरो अनुनयविनयमा
साथीले पुर्यायो
श्रीनगर ।
आहा !
यो नगर ।
यो श्रीनगर ।
“श्री” को श्रेणीमा छ यो ।
छोयो मेरो मस्तिष्क ।
छोयो मेरो मुटु ।
समीर शीतल
सल्लाका वृक्षहरूले दिने पवन !
आहा ! क्या अपूर्व आनन्द !
डाँडैबाट ।
भीरैबाट ।
टाढैबाट ।
मेरो मातृभूमिलाई ।
सहस्र प्रणाम गरें ।
हरियाली ।
सुसौरभ ।
देशकै गौरव ।
तानसेनलाई
नियाँलेर हेरें ।
चियाएर हेरें ।
नयनाभिराम हेरें ।
मन शीतल भयो ।
तैपनि पुगेन ।
अधीर मन
धीर भयो ।
तैपनि पुगेन ।
भयो पूर्ण आँशीक इच्छा ।
“फेरि भेटौंला,
तानसेन तिमीसित”
भन्दै भऐं विदा ।
(६)
स्नातक परीक्षाको
केन्द्र तोकियो
फेरि पाल्पा -तानसेन ।
थपेर दुई साताको िवदा ।
पुगें आमाको काखमा ।
अनि तिमीलाई
हेर्ने मौका
प्रशस्तै निकालें ।
परीक्षा-तालिका पालन गर्दै,
तिम्रो अन्तर कुन्तर
केश, निधार, गोडा
र पाइतला समेत नियाँलेर हेरें ।
तिम्रो आँखामा
मेरो आँखा
जुधाइ- जुधाइ हेरें ।
म थाकें ।
तिमी थाकिनौ ।
सीमै थिएन,
हर्षविभोरको ।
आमाको काख पाएर ।
तानसेन !
तिमी रूपवती
शीलवती
गुणवती
धनवती, कलावती
सम्पदा की खानी छ्यौ ,
कि-
म के गरूं बयान ?
कि-
को सक्ला गर्न,
तिमीसंग प्रतिस्पर्धा ?
छ्यौ तिमी अतुलनीय ।
छ्यौ तिमी अक्षुण्य ।

थातथलोको सौंदर्यसंग
माया गर्न सिकायौ ।
टुंडिखेलमा बस्दा
तिम्रो आँचलले
सरलक्क छोपेको
अनुभूत हुन्थ्यो मलाई ।
आमैले अंगालोमा कसेकी
आभास हुन्थ्यो मलाई ।
शीतल हावाको स्पर्श हुंदा
आमैले लाखों चुम्बन वर्साएकी
आत्माभास हुन्थ्यो मलाई ।
खिन्न मनले विदा भऐं ।
आमा तानसेन तिमी संग ।
त्यसैले बसको
छेउँको झ्यालबाट हेरें ।
ओल्लो झ्यालबाट हेरें ।
पल्लो झ्यालबाट हेरें ।
पछिल्लो झ्यालबाट हेरें ।
तिमीलाई
देखुन्जेल हेरें ।

(रचना काल २०३२ / ११ /१५ )

 

????? ??? ( Poem Story )

मैले यस्तो घटना देखें

 

मैले यस्तो घटना देखें
काण्ड-काण्डका प्रकाण्ड विद्वान देखें,
श्वेतवश्त्रमा भ्रष्टाचारी,पाखण्डी देखें ।

हजूर हजूर िमलेर तारे होटलमा,
दुर्गमको योजना बनाएको देखें ।

मैले यस्तो घटना देखें ।

गरीब,मजदुर चूसी धनी पोष्ने,
राष्ट्रिय वजेट ल्याएको देखें ।

गुरू मारी गोरू पोष्ने,
अन्धो चेला मेचमा देखें ।

मैले यस्तो घटना देखें

भोको पेटले विकास गर्न,
रूंदै गुरू पढाएको देखें ।

कुरा गरी काम नगर्ने ,
राष्ट्रिय मेलमिलाप देखें ।

मैले यस्तो घटना देखें ।

मैं नेता ठूला भन्दै,
राष्ट्रिय पार्टी फुटाएको देखें ।

समतामुलक देशको मैं नेता भन्दै,
विभूतिका शालिक भत्काएको देखें ।

मैले यस्तो घटना देखें

युवा जमात बेरोजगार भई,
विकास शक्ति विदेशिंदै देखें ।

सांस्कृतिक-सम्पदा पलायन देखें,
हजूरहरू मिल्दा गुजुर हराएको देखें ।

मैले यस्तो घटना देखें ।

गस्ती टोली सेटिंगमा फँस्दा,
भन्यारमा फ्यूज गएको देखें ।

नेता-नेताको भेषमा,
डनहरूको ग्याँग देखें ।

मैले यस्तो घटना देखें ।

आशुतोष भगवानको देशमा,
मूर्तिचोरको ग्याँग देखें ।

सम्यक सम्बुद्धको देशमा,
मारकाटको खेल देखें ।

मैले यस्तो घटना देखें ।

नेपालीले नेपालीलाई मार्ने,
नांगो मृत्यु नाच देखें ।

गाई प्राणी जनता झुक्याइ,
आफै आयु थपेको देखें ।

सपना ठूला -ठूला बाँडी,
नेता सुकिला फुकिला देखें ।

मैले यस्तो घटना देखें ।

(२०६९ /०२/१४)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

????? ??? ( Poem Story )

आमाको पर्खाइमा

कविता कथा
………………..

आमाको पर्खाइमा

श्मसानको दन्किएको चितामा
आमाको लाश खरानी हुंदैछ ।
उता-
एउटा वालक
तोते बोलीमा-
“आमा घल आन्छ पापा मालाई दिन्छ”, भन्दै
दैलोमा उभिई
हेरी रहन्छ बाटोमा
हेर्छ, हेर्छ, आउन्न ।
निदाउँछ त्यो पर्खाइमा
पलक पछि
त्यो एक्कासी झस्कन्छ
रून्चे स्वर सुनी
उसको बुबाको
“बाबु, किन याँ,जाउँ बा, भित्र जाउँ ।”
एक पटक शंकाको दृष्टिले
हेर्छ उसले ।
बुबाको तर भएको
नाँगो शरीरमा
र सोध्छ-
“आमा, आमा खै नि ?”
भक्कानो रोक्दै
विचलित हृदय सम्हाल्दै
भन्छ मन बुझाउन वालकको
“हेर बाबु, ऊ मा-थि”
हेर्छ ऊ नील गगनको चारैतिर
फेरि सोध्छ-
” खै त ?”
“ऊ त्यहीं छ, तिमी देख्तैनौ, बाबु ,
ती ताराहरू भन्दा पनि
धेरी -धेरी पछाडी ।”
(रचना काल: २०३८ /०९/१०)

Gajal

सम्झना छ

गजल
——-
सम्झना छ

मुसुक्क हाँसी छिनमै रिसाउने मुहार ,
सम्झना छ,गहिरो सम्झना छ मलाई ।

मन त रमाउँथ्यो, सुखद हुन्थ्यो ,
अर्थ के थियो ? थाहै भएन मलाई ।

तिनाउमा साँझ पौडेको बेला ,
हाँस्दै,गिज्याउँदै ढुंगा हान्ने त्यो मुहार ।

मीठो लाग्थ्यो, मायालु लाग्थ्यो,
धेरै-धेरैसंम, त्यो चोखो उपहार ।

म त गऐं टाढा, बसाइ सरी,
कुहिराको कागझैं, हराएको हेला ।

भीडमा,मन्दिरमा अनि हाटमा देखेकै बेला,
बोलाउँथी चिच्चाइ-चिच्चाइ “ऐ,लव” भनी ।

टक्क अडिन्थेँ, बिस्मित हुन्थें, खुसी हुन्थें,
हराएकी “जुन”, भेटिई भनी ।

सुनें समाचार मानसिक रोगले ग्रस्त भई,
भेट्ने समय नजुर्दैमा,सुने ऊनी अलविदा भई ।

केही लिनु न दिनु, अतित पनि भुल भो,
राख्तै न राखेको प्रेम प्रस्ताव पनि शूल भो ।
( रचना काल : २०७० बैशाख २३ )

Poem

The Kafle Chari

The Kafle Chari

I heard a bird at noon,
Near a spring, chanting prettily,
On a tree-
” Kafle pakho”.( a red ball fruit is ripen.)
The sun was sharp over the woods.
The song matched to the scene.
And the kafles swinging top,
On the tree top.

He didn’t see me,
I listened to him,
For I was tired and dim.
Hungry with watered mouth,
Looked up and up-
Hoped a deal kafles to drop.

Relaxed a lot,
Listening the song.
Thanked the nature,
She isn’t wrong.
Filled my hears with joy.
Salute the day,
That passed away.
( Composed on 18 April 2004 )

Poem

The Greatest Right

The Greatest Right

Horror and terror,
Civilised world is feared,
Under sophisticated maturation.
Cry-
“Peace ! Peace !! peace!!!”,
The only destination.”
The world,
On its utmost violence,
Arrest the gods.
Humanity is imprisoned.
Alas!
It’s a day dreaming.
Let a next Buddha be born !
Let a preacher preach lesson,
The tremor world,
Regarding of races,
Mankind re-exist.
Rights-
The greatest rights,
Existence is the height.
“Live and let live.”
Should be the foremost,
World’ slogan wave.
( 2002 August 15 )